Dzień 9 : Włocławek - Siniarzewo (29 km)

Poranek jest cudowny. Wspólne śniadanie, ostatnie rozmowy z moimi dobrodziejami, tak wiele dobra, którego doświadczam… Aż żal stąd odchodzić… znów w Nieznane, znów na poniewierkę… Ale przecież Droga wzywa 😀

Moi cudowni gospodarze serdecznie mnie ściskają, kreślą krzyżyk na czole i błogosławią na dalszą podróż. To bardzo wzruszający moment takie błogosławieństwo od świeckich ludzi. W końcu po ostatnich uściskach i pożegnaniach, wyruszam dalej… sowicie zaopatrzona przez Panią Mirosławę na cały dzisiejszy dzień.

Od wczorajszego poranka, od wyjścia z Dobrzynia, na kilka najbliższych dni nie mam śladu GPS, więc sama za pomocą wujka Google wytyczam sobie trasę. Mniej więcej wiem jak chcę iść (albo jak chciałam jeszcze wczoraj), zastanawiam się więc, czy wracać do centrum i iść tak jak miałam w planach, czy szukać alternatywy.

Dzwonię jeszcze do jednej z parafii, potencjalnego miejsca noclegu na pierwotnie planowanej trasie. Ksiądz jest niby miły, ale niestety, no wie pani, on tu mieszka sam, co by ludzie powiedzieli? Nie da rady, ale o modlitwę to ksiądz bardzo prosi…

Może trzeba było mu powiedzieć, że jest kolejnym, który w tym Jubileuszowym Roku odmawia odrobiny miłosierdzia… I zapytać go, że niby co mieliby ludzie powiedzieć? Może najprościej byłoby przedstawić im prawdę, że ksiądz przyjmuje pielgrzyma…

Bo przecież co mieliby powiedzieć? No tak, rozumiem ten głupi podtekst. Może to ksiądz ma jakieś myśli i skojarzenia nie tegest? A może jest zupełnie inaczej…

Z drugiej strony, przecież wiem, jak to jest na polskiej, małej wsi… Nie zawsze ludzie szanują swojego proboszcza. Nieraz jest ok., ale nie zawsze jest to regułą. Jak się czasem ludzie zawzięcie uczepią, jak zaczną gadać, snuć domysły, przekazywać sobie wzajemnie opowieści wyssane z palca i rozpowiadać plotki…

Kto wie, może ten ksiądz jest bardzo udręczony przez swoich parafian, skoro aż tak boi się opinii ludzkiej? Może ma coś na sumieniu, a może wcale nie ma… Może naprawdę potrzebuje duchowego wsparcia?

Przecież nie mogę odmówić modlitwy temu, który o nią prosi, nawet jeśli on sam nie wykazuje życzliwości w moim kierunku. Bogu i sumieniu tych, którzy mi odmawiają zostawiam ich odmowy, moim powołaniem na tej Drodze jest ogarniać modlitwą wszystkich bez wyjątku, także tych mniej życzliwych. Po ludzku nie jest to łatwe, bo niejednokrotnie ludzkie emocje starają się przesłonić wyższe ideały. Ale czyż wczoraj nie otrzymałam wystarczającej lekcji, że Pan Bóg jest ponad niedoskonałością ludzką, że nawet z bezsensu wyprowadza dobro? Wspomnienie wczorajszego wieczoru i moich wspaniałych gospodarzy, wciąż wlewa w serce mnóstwo radości i subtelnego ciepła…

A dzisiaj… o modlitwę prosi człowiek, który sam odmawia pomocy. Ważnej kolejnej nauki udziela mi Droga, dając sposobność, by wznieść się ponad swoje małe ludzkie „ja”… Tego uczymy się przez całe życie…

Łatwo jest pamiętać o tych, którzy są dla nas dobrzy. To takie naturalne. O wiele trudniej o tych, którzy „źle” nam czynią, którzy sprawiają przykrość… A przecież to właśnie o nich najbardziej powinniśmy pamiętać i ogarniać modlitwą…

„Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie …”

Sytuacja więc sama się rozwiązała. Nie było sensu wracać kilka kilometrów do centrum miasta, by iść wcześniej opracowaną trasą. Wobec takich okoliczności szybki przegląd mapy i obrałam drogę przez Brześć Kujawski. Zmierzam do Siniarzewa, tam jest parafia pod wezwaniem św. Jakuba, tam musi się udać znaleźć nocleg.

 
Dzień, rano jeszcze pochmurny, z każdą godziną stawał się coraz ładniejszy i słoneczny. Nareszcie, bo już zaczynało mi brakować słońca. W jego promieniach świat jest znacznie bardziej radosny :) I jak przyjemnie się idzie mając nad głową piękne niebieskie niebo.

Wędrówka mijała spokojnie, głównie przez małe wsie i poletka pól. Gdzieś w przydrożnym sadzie w końcu mogę rozłożyć karimatę na trawie, zdjąć buty i rozkoszować się zwykłym odpoczynkiem pielgrzyma. Jest bajecznie sielsko :)

W Siniarzewie zmierzam na plebanię. Hmm, miałam wrażenie, że za oknem ktoś przechodził, że ktoś jest w środku, ale nikt jednak nie otwiera. Trudno, siadam naprzeciwko na schodach kościoła i czekam. Jestem trochę zdeterminowana i nie ruszę się stąd, bo tu nigdzie indziej nie ma możliwości noclegu. Najpierw zacznę od plebanii, od rozmowy z księdzem, tak jak zawsze. A jeśli się nie uda, to być może zacznę chodzić od domu do domu i prosić o jakiś kąt, choć mam wrażenie, że na to jeszcze nie jestem gotowa… Ale to już niech Pan Bóg układa po swojemu… jeśli trzeba będzie tak chodzić to na pewno udzieli mi takiej łaski i odwagi.

W końcu ksiądz wychodzi. Tłumaczę, proszę… Patrzy niechętnie. Ale dlaczego nie zadzwoniłam wcześniej? Co mam mu powiedzieć? Że gdybym zadzwoniła to pewnie by się nie zgodził? Może się mylę, ale po wczorajszym dniu, mam dziwne myśli, że tak właśnie by było.

Mówię więc, to co też jest szczerą prawdą, że z reguły w czasie tej pielgrzymki staram się nie dzwonić, nie planować noclegów zbyt wcześnie, że staram się ufać iż będzie dobrze, choć czasami różnie to wychodzi.

A teraz stoję przed nim, zmęczony pielgrzym zdany na jego łaskę lub nie łaskę…

Tak sobie myślę, może też boi się opinii parafian? Tak jak ten ksiądz z dzisiejszej porannej rozmowy telefonicznej… A może to zadziałałoby w drugą stronę – może mógłby się bać opinii parafian, bo co by ludzie powiedzieli gdyby dowiedzieli się, że nie przyjął pielgrzyma jakubowego w parafii św. Jakuba? Ech, dewagacje, rozmyślania…

Ostatecznie ksiądz się zgadza, ale przyjmie mnie dopiero po Mszy Świętej. Może być, wspaniale, to już niedługo. I choć wolałabym się wcześniej umyć (jeszcze nie przywykłam do tego, by taka brudna i śmierdząca chodzić do Kościoła), to przecież nie ja tu dyktuję warunki. Pielgrzym… musi być mentalnie przygotowany na wszystko i każdy przejaw dobra przyjmować z wdzięcznością 😀

Po Mszy Świętej ksiądz zaprasza mnie na plebanię, udostępnia mały pokoik, pokazuje gdzie jest kuchnia, łazienka i bardzo szybko znika. Ma jakieś sprawy, wyjeżdża i wróci późnym wieczorem, ale mam się nie martwić, że jestem tu sama, po podwórku biega pies i będzie mnie tu pilnował :) 

I sprawa sama się wyjaśniła. Taki „psztyczek w nos”, ale jakże potrzebny, by zrozumieć, że niedobre wspomnienia z Włocławka trzeba zostawić za sobą, bo to było wczoraj. Trzeba ponownie (wciąż od nowa) wierzyć w dobroć ludzką.

Ksiądz musiał wyjechać i pewnie właśnie dlatego wahał się czy mnie przyjąć. Myślę, że bardzo trudno jest tak nagle zostawić obcego człowieka samego w domu, na plebanii… ileż tu zaufania potrzeba, tym bardziej jestem wdzięczna, że udzielił mi gościny. Cieszę się, że ostatecznie nie zamknął się na potrzebującego człowieka, że dobro w jego sercu zwyciężyło, że pomimo tego iż miał swoje plany, to i tak dał świadectwo miłosierdzia :)