Dzień 19 : Rogalinek - Lubiń (43 km)

Dziś miało być tak łatwo, lekko i przyjemnie, a wyszło zupełnie inaczej. Ale po kolei.

Poranek spędzamy na wspólnym śniadaniu z naszymi gospodarzami. Siostra Magdy i jej mąż to wspaniali ludzie, brak mi słów, by wyrazić wdzięczność za tą cudowną gościnę. W końcu szwagier Jarka odwozi nas do Rogalinka, miejsca gdzie wczoraj zakończyliśmy.

Idziemy spokojnie, zbytnio się nie spieszymy, bo dziś chcielibyśmy mieć trochę krótszy dystans niż przez ostatnie dni, planujemy tak ok. dwudziestu kilku kilometrów. Może spróbujemy zatrzymać się w Manieczkach, może w następnej miejscowości lub gdzieś w okolicach. Jesteśmy dobrej myśli...

Za Rogalinkiem przekraczamy Wartę, jest tak pięknie... Idealnie błękitne niebo przegląda się w nurcie rzeki, w jej wodach odbija się głębokim granatem i doskonale współgra z zielenią pobliskich łąk. Mogłabym tu długo stać i patrzeć… lecz piękna Droga wzywa, by podążać nią dalej.

Wędrówka upływała nam w przyjemnej atmosferze, słońce dodawało powera, śpiew ptaków uskrzydlał...

Droga Wielkopolska jest perfekcyjnie oznakowana. Tak jak przez ostatnie dni, dziś również prowadzą nas muszle i tabliczki z dystansami do kolejnych miejscowości. I z tym jednym, najważniejszym dystansem, który stopniowo, pomalutku się zmniejsza… choć wciąż ta czterocyfrowa liczba z trójką na początku, przyprawia nas o zawrót głowy :) 

W Żabnie jest kolejna na szlaku parafia pod wezwaniem św. Jakuba Apostoła. Piękny, drewniany kościółek… Niestety na plebanii nikogo nie zastaliśmy i następna „ważna" pieczątka nas ominęła.

Żabno - Parafia św. Jakuba Apostoła

Jesteśmy w stałym kontakcie z Agnieszką, która ostatecznie zdecydowała, że będzie pielgrzymować razem z nami. Ona też już wędruje od progu swojego domu, też przeżywa swoje pierwsze kryzysy. Czy kiedy w końcu spotkamy się w Zgorzelcu, będziemy już wszyscy zaprawieni w boju, obyci i zaprzyjaźnieni z Drogą na tyle, by przynosiła w nas dobre owoce? Czy będziemy stanowili zgrany zespół? Oby tak właśnie było…

Piękne, małe wąwozy... Wspaniałe aleje drzew... Ależ dziś Droga jest piękna.
Jak cudownie :) 

Do Manieczek dotarliśmy wczesnym popołudniem i rzecz jasna, pierwsze kroki skierowaliśmy w stronę kościoła. Widok pięknej dużej plebanii dawał nadzieję, że z noclegiem nie powinno być problemów. Jakże to była złudna nadzieja...

Okazało się, że nie i już. Na plebani na pewno nie, bo ksiądz „ma tylko to”. W podpiwniczeniu kościoła jest co prawda salka, ale nie jest ogrzewana, więc tam ksiądz też nas nie wpuści. Próbujemy prosić, przecież możemy spać nawet o tutaj, za księdza plecami, na tym korytarzu, to nam w zupełności wystarczy. Pani chyba żartuje! Największe oburzenie dociera do moich uszu… Sęk w tym, że naprawdę nie żartujemy, mówimy całkiem serio, to byłby dla nas szczyt pielgrzymich marzeń, bo przecież nie potrzebujemy wiele, jedynie kawałka dachu nad głową.

Jeszcze nie odpuszczamy, bo może gdzieś, coś, może ksiądz zna kogoś życzliwego… Ksiądz, rad nie rad, zadzwonił do kolegi z następnej parafii, ale jak można się spodziewać, odpowiedź też była negatywna. Od razu wiedzieliśmy, że nic z tego nie będzie, zadziwiające jak wiele można przekazać drugiemu samą tylko formą pytania i jak wiele można zasugerować samym tylko tonem głosu.

Nie to nie, nie chce nas, to pójdziemy dalej, na pewno znajdzie się jakieś rozwiązanie…

To nie pierwsza odmowa z jaką się spotykam. Już nie robi to na mnie piorunującego wrażenia, po prostu trzeba iść dalej. Przecież tak pewnie jeszcze nie raz się zdarzy, normalna sprawa w pielgrzymim życiu.... Poza tym teraz jest nas tu dwoje, więc kwestia bezpieczeństwa też wygląda o wiele lepiej, niż w trakcie wędrówki w pojedynkę. W ostateczności przebiwakujemy gdzieś w namiotach. Ale to naprawdę w ostateczności, bo kwietniowe noce są jeszcze bardzo zimne…

Jest jednak co innego, co bardzo mnie boli w tej dzisiejszej sytuacji. Wcale nie chodzi tu o to, że ktoś nas nie przyjął, to już przetrawiłam na początku pielgrzymki. Nikt nie ma obowiązku nas przyjmować.

Ale rozwala mnie stwierdzenie, że „przecież ja mam tylko to”. Tylko to? Czyli tylko tą wspaniałą, wielką plebanię? Wobec takiej postawy, serce zatrważa się w niemym pytaniu „Tylko to?!” Taki duży ładny budynek w naszym (i nie tylko naszym) mniemaniu nie jest „tylko tym”, ale „aż tym” i bardzo, bardzo wielu na tym świecie (łącznie z nami) nie ma „aż tego”.

Idziemy do przedszkola, mijaliśmy je wcześniej, może tam pozwolą nam przespać się na podłodze? Niestety nie. Pani dyrektor już wyszła, a ta, z którą rozmawiamy, nie może podjąć takiej decyzji. Zadzwonić do swojej zwierzchniczki też nie może… Zresztą wcale się nie dziwię, bo takie decyzje nie są w kompetencjach „zwykłych” pracowników. Pani jest bardzo miła, ale niestety nie może nam pomóc.

W sklepach też nie wiedzą, gdzie ewentualnie można się zatrzymać… Wszędzie napotykamy opór… Kiedyś musiał nadejść znowu taki dzień.

Cóż było robić, idziemy dalej do przodu, bo czas niebezpiecznie ucieka. Po drodze dzwonimy do kolejnych parafii, wszędzie słyszymy to samo. W sumie odmówiło nam 4 księży. Nie rozumiem tego... Pielgrzym nie potrzebuje wiele, jedynie dachu nad głową, kawałka podłogi, już nawet nie łóżka. I choć nie dotyka mnie to tak jak we Włocławku, choć nie ma strachu, bo przecież nie jestem sama i w razie czego mamy namioty, to jednak trudno nie rozmyślać o tym wszystkim. Kiedy odmowy pojawiają się jedna po drugiej, to człowiek czuje coś dziwnego w sercu… Tyle kazań o miłości bliźniego, o miłosierdziu. A gdzie to miłosierdzie? Gdzie to wszystko jest? Puste słowa kazań, pusty slogany… Słusznie Jarek powtarza: "Jeśli was nie przyjmą… strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo dla nich".

Zgodzili się nas przyjąć dopiero Benedyktyni w Lubiniu. Prowadzą tam Dom Gości, nie ma problemu, możemy przyjść, czekają.

Tylko, że Lubiń to dodatkowe prawie 20 km. Pojawiają się obawy czy damy radę, czy nie zaszkodzimy sobie tym maratonem… Zdecydowaliśmy, że jednak spróbujemy i pójdziemy do Lubinia. I tak z planowanych 24 zrobiło się grubo ponad 40 kilometrów tego dnia.

Do Rąbinia idziemy jeszcze Drogą św. Jakuba, później nieco modyfikujemy według wujka Google by ominąć pętelkę jaką robi szlak i choć o kilka kilometrów skrócić trasę.

Szliśmy i szliśmy, i szliśmy, króciutkie przystanki, byle tylko iść dalej. Jak maszyny, jak roboty jakieś, byle jak najszybciej, byle zdążyć przed nocą. To nie jest dobre… Jesteśmy już wykończeni, kolejne kilometry zostawiają w naszych ciałach i w naszej psychice coraz bardziej odczuwalne piętno totalnego zmęczenia... 

W pewnym momencie przechodzimy przez pola rzepaku. Wokół rozlewa się cudne morze pięknych żółtych kwiatów. Przystaję, by choć na chwilę się zachwycić... by nie dać się złamać temu zmęczeniu i bólowi mięśni, by wyrwać się z tego bycia „maszyną”, która tylko musi iść, by pomimo wszystko cieszyć się wędrówką... Tak, tak… Nie dam się!!! 
I pomimo trudu, będę się cieszyć Drogą. Mam dwie ręce, nogi, oczy które widzą drogę przed sobą i piękno przyrody wokół, idę do przodu, wędruję przez świat… Czyż to nie jest wystarczający powód do radości?

Ostatnie odcinek jest najtrudniejszy… Z daleka widać wysoką wieżę kościoła, a marsz zdaje się nie mieć końca… to jeszcze kilka dobrych kilometrów. Zmierzcha się, idziemy niewielkim poboczem bardzo ruchliwej trasy…

Idę pierwsza, na kijkach mam przyklejone fluorescencyjne opaski, mam nadzieję, że to wystarczy, by kierowcy nas widzieli. Do Lubinia doszliśmy, a raczej dowlekliśmy się o zmroku. Benedyktyńska gościnność nie zawiodła. Piękne i miłe zakończenie tego trudnego dnia.