Postscriptum

Gdy 3 kwietnia 2016 roku wyruszałam przed siebie od progu domu, w sercu było mnóstwo emocji, a radość i podekscytowanie mieszały się ze strachem i niepewnością, tworząc mieszankę trudną do ogarnięcia... Moje nogi nie wiedziały jeszcze co to znaczy iść tysiące kilometrów, nie potrafiłam sobie wyobrazić jak to będzie... Nie mogłam, ani nie byłam w stanie przewidzieć kogo spotkam, lub co się wydarzy w czasie takiej Drogi... 

Ja, zawsze taka poukładana, planująca zawczasu i lubiąca mieć wszystko dopięte na ostatni guzik, teraz robiłam coś co było całkowitym zaprzeczeniem mojego "poukładania"... I trochę mnie to przerażało ;)
Poza tym, nie oszukujmy się, nie miałam dostatecznej kondycji fizycznej (za to nadwagę i owszem), nie znałam języków oprócz podstawowych podstaw angielskiego, nie miałam wystarczających pieniędzy by sprostać choćby tylko podstawowym potrzebom i wymaganiom kilkumiesięcznej wędrówki, nie miałam chyba nawet zielonego pojęcia na co tak naprawdę się porywam ;) Patrząc z ludzkiego punktu widzenia - nie było nic, co gwarantowałoby powodzenie tej wyprawy.
Wiedziałam tylko, że zostawiam mój znany, pewny, w jakiś sposób przewidywalny świat, by całkowicie całą sobą rzucić się w Nieznane, by chłonąć i jak najpełniej żyć każdą chwilą, którą na tej Drodze ofiaruje mi Bóg, ze wszystkimi niespodziankami tej Drogi.
Choć teraz muszę przyznać, że czasem trudno było mi "przełknąć" niektóre niespodzianki ;)

Przez kilka miesięcy moje dni wypełniał krok za krokiem, kilometr po kilometrze... zmaganie się z zimnem lub upałem, z deszczem, wiatrem lub pyłem drogi, ze swoimi słabościami... nieraz wbrew i pomimo wszystko... w chwilach wielkiej radości ale też niekiedy w chwilach ogromnego trudu...

Bo oczywiście bywały też chwile trudne, było ich nawet niemało. Myślę, że to dobrze, bo pokonywanie trudności, własnych ograniczeń i słabości, przełamywanie siebie, jakże bardzo hartuje serce i charakter...

Pan Bóg bardzo często udzielał mi „lekcji” w czasie tej Drogi… doświadczeń zarówno radosnych jak i trudnych, ale wszystkich jakże potrzebnych, by pielgrzym nie wpadł w pychę, by zrozumiał jak nieraz jedna chwila może zmienić wszystko i jak niewiele człowiek sam może, by docenił to wszystko co w życiu wydaje się oczywiste (choć przecież wcale oczywiste być nie musi) i by dziękował… zawsze i za wszystko…

Dla mnie osobiście to była przede wszystkim pielgrzymka. Wierzę, że to Bóg wezwał mnie na tę Drogę, On mnie prowadził, kształtował, On dzień po dniu nade mną czuwał… To, że doszłam do Santiago (choć „po ludzku” wydawało się to nieosiągalne) zawdzięczam przede wszystkim Jemu.

Dotarłam do św. Jakuba również dzięki tym wszystkim dobrym ludziom, których dane było mi spotkać w czasie tej wędrówki. Ludzka życzliwość, dobroć i bezinteresowność przerosły moje najśmielsze wyobrażenia. Bo ludzie są naprawdę dobrzy, są fantastyczni i niesamowicie wspaniali ! Gdyby nie było tych wszystkich osób i ubogacających spotkań, gdyby nie ci wszyscy moi dobrodzieje, ta pielgrzymka bardzo szybko okazałaby się niemożliwą do realizacji...

Ci wszyscy, którzy mnie przyjmowali, nocowali, karmili, czy wspomagali w jakikolwiek inny sposób, mają swój udział, swoją cząstkę w tej Drodze i moją dozgonną wdzięczność.

Ogromną siłą napędową tej wędrówki była również życzliwość rodziny, przyjaciół, znajomych i nieznajomych. Ta swoista duchowa obecność… Każdy komentarz, każde dobre słowo, każdy pozytywny doping zwłaszcza w tych trudniejszych chwilach – to wszystko było nieocenione. A przede wszystkim największym darem była modlitwa i duchowe wspólne pielgrzymowanie. Świadomość, że są osoby, które towarzyszą mi myślą i sercem, niejednokrotnie dodawała mi sił i mobilizowała do dalszej wędrówki.

Ta pielgrzymka była i wciąż jest dla mnie czymś niesamowitym. To moja Droga Życia, kilka miesięcy wędrówki, które stały się dla mnie istną szkołą życia w bardzo wielu aspektach… Jedno z najcudowniejszych i jednocześnie najtrudniejszych Doświadczeń w życiu…

Nie sposób tego wyrazić i właściwie opowiedzieć.

Wiem jedno – decyzja o podążaniu tą Drogą była właściwą i jedną z najlepszych decyzji.

I gdybym dzisiaj miała jeszcze raz podjąć decyzję: iść czy nie iść, to bez wahania wyruszyłabym ponownie 😊

Moja pielgrzymka, moja Droga Życia dobiegła końca…

25 sierpnia 2016 roku stanęłam na placu Obradoiro po prawie pięciomiesięcznej wędrówce… Co czuje pielgrzym w takiej chwili? Co dzieje się w głowie i w sercu? To jest nie do opisania…

Ale czy rzeczywiście ta Droga Życia wówczas dobiegła końca? A może właśnie wtedy się zaczęła? Już nie jako fizyczne wędrowanie, krok za krokiem i kilometr po kilometrze, ale w zupełnie innym wymiarze…

Wiem (i teraz po prawie dwóch latach wciąż mogę to potwierdzić), że ta Droga trwa we mnie i zostanie w sercu na zawsze...

„Wszystko, co się tutaj dzieje, nie pozostaje dla mnie obojętne.

Kiedy powrócę do moich obowiązków, nie będę już tym samym człowiekiem. Mam tego świadomość już dziś. Doświadczenia otrzymane w kurzu, pocie, trudzie i radościach Camino będą owocowały”

         Waldemar Paweł Los „Duchowa pielgrzymka do Santiago de Compostela”