Dzień 122 : Lorca → Los Arcos (30 km)

Dziś kolejny bardzo charakterystyczny punkt na Camino Frances – Fuente del Vino de Bodegas Irache, czyli najogólniej mówiąc „fontanna” wina. Kiedy się o tym czyta, to wydaje się takie nierealne. Trzeba samemu zobaczyć i popróbować ;)

A wygląda to tak, że są dwa kraniki, z jednego tradycyjnie leci woda, a z drugiego… najprawdziwsze wino. Spróbowałam i ja, a jakże, zaczerpnęłam dwa łyki, posmakowałam – normalne wino. A to niespodzianka dla pielgrzymów :)

Przede mną była jeszcze długa droga w skwarze hiszpańskiego słońca, więc na dwóch łyczkach się skończyło, wino na drogę zdecydowanie nie było wskazane ;)

Ukrop, ukrop... ranek był rześki i przyjemny, ale gdy już wyjrzało słońce to mocno dało się we znaki. Z cudnie niebieskiego nieba leje się żar, skwar prawie nie do zniesienia… Z godziny na godzinę pielgrzymi stają się coraz bardziej ociężali, zmęczeni... kurz polnych i szutrowych dróg osiada nie tylko na butach, ale na całym ciele… wciska się w oczy... a rozgrzane powietrze wypala nozdrza i płuca... Ale idziemy, wciąż idziemy dalej, bo przecież po to tu jesteśmy :)

Bardzo męczący był ostatni odcinek dzisiejszego dnia, 12 km w pełnym słońcu, prawie bez drzew i możliwości odpoczynku. Dlatego gdy gdzieś w połowie tego odcinka pojawił się obwoźny bar i kilka stolików z parasolami, niejeden zmęczony pielgrzym aż „zapiał” z radości. I niejednemu zrzedła mina, gdy podszedł bliżej i zobaczył ceny, no np. mała puszka coli to 2 euro. To już chyba lekka przesada.

Zdecydowana większość pielgrzymów rozpoczęła drogę w SJPDP. Teraz po kilku dniach obserwuję pierwsze kontuzje i niedomagania, ten kuleje, inny ma bąble, jeszcze inny przykłada lód na spuchniętą nogę... Uroki wędrowania ;)

Zresztą moja lewa noga też jeszcze nie wydobrzała do końca, odbicie było chyba bardzo mocne bo wciąż je czuję, co powoduje pewien dyskomfort, choć oczywiście jest dużo lepiej niż było na początku. Kiedy pomyślę jaki był stan moich stóp za Lourdes… brr, naprawdę wyglądało to nieciekawie i wizja konieczności powrotu do domu mocno wciskała się w moją świadomość. Jakże cieszę się, że do tego nie doszło.

A teraz idę dalej i dalej, dzień za dniem… I odbieram tę drogę zupełnie inaczej niż pielgrzymi wokoło. Dla nich to wciąż początek i wielu przeraża jeszcze dystans pozostały do Santiago. Ja już chyba jestem pielgrzymem nieco zaprawionym „w boju”, otrzaskanym z tysiącami kilometrów. Dla mnie to już właściwie „końcówka” i radośnie uśmiecham się na myśl, że pozostało już tylko ok. 640 km… Wydaje się, że Santiago jest już tak blisko :)

Zatrzymałam się w Los Arcos. A tu w alberdze okazało się, że nie można robić prania. No nieźle, pielgrzym nie może sobie przeprać, a to przecież jedna z naszych podstawowych potrzeb. Tzn. nie możemy prać ręcznie, ale za dodatkową opłatą można dać ubrania do dużego wspólnego prania w pralce. Dziwne zwyczaje.

Heh, średnio mi się uśmiecha takie wspólne pranie nie wiadomo od ilu osób. Zresztą nie tylko mi, bo co i rusz widzę jak jakaś pani coś tam sobie ukradkiem przepiera w umywalce. Uprać przecież trzeba :)