Dzień 62 : Fell - Trier (15 km)

Ostatnio trudno cokolwiek planować, bo droga sama w sobie daje nam w kość. Nie inaczej było dzisiaj. Od rana bardzo żmudne ciężkie podejście do góry. Początkowo asfaltem, potem leśną ścieżką, potem przez mokre trawy, coraz wyższe, sięgające kolan... Aż dziw, że biegnie tędy szlak. A jednak...

Po tym podejściu nie było już odwrotu i możliwości szukania innej drogi. Już po pierwszej godzinie marszu miałyśmy przemoczone buty. Dziwę się, że długie godziny spędzane w ostatnich dniach w przemoczonych butach, jeszcze nie zaowocowały żadnym przeziębieniem.

Mam już tego serdecznie dosyć!!! Tego deszczu, tych mokrych traw i mokrych buciorów, tych niby dróg, które wcale drogi nie przypominają...

Na domiar złego wczoraj na ostatnim odcinku rozerwałam sobie stuptuta. Trudno się dziwić, ścieżynka była wśród leśnych zarośli, jakiś krzaków, jeżyn... gdzieś coś pociągnęło i rozdarcie gotowe. Naprawdę mam dziś dosyć :(

Agnieszka chciała dziś zatrzymać się w Trier, żeby móc długo i spokojnie zwiedzać miasto. Może być, choć dzisiejszy etap jest rzeczywiście bardzo krótki. Ale to nic, chętnie skorzystam z dłuższej chwili odpoczynku, tym bardziej że nasze przemoczone buty mocno wołają o wysuszenie.
Na miejsce dotarłyśmy ok. południa.

Porta Nigra - Trier

Nie muszę chyba wspominać ile naszukałyśmy się noclegu. Wbrew pozorom, w dużym mieście wcale nie jest łatwo znaleźć dach nad głową, może nawet patrząc z perspektywy pielgrzyma, jest trudniej niż w małych miejscowościach…

Kolejne telefony i nic, bo albo nie ma miejsca, albo cena zwala z nóg. Ostatnią deską ratunku były dla nas siostry benedyktynki. Zamiast dzwonić, po prostu poszłyśmy do sióstr, uznając, że tak będzie lepiej... i rzeczywiście okazały się naszym kołem ratunkowym :)

Przemiła przełożona s. Miriam przyjęła nas bardzo ciepło i serdecznie, i udostępniła nam mały domek nieopodal klasztoru.

jak to dobrze, że mój plecak jest jednak trochę mniejszy ;)

Trier - katedra

Popołudnie spędziłyśmy w mieście. Katedra, wizyta w biurze informacji dla pielgrzymów...

Kupiłyśmy credencjale na dalszą drogę. Sprzedają tu te ujednolicone paszporty hiszpańskie, trochę szkoda, bo już niedługo granica i miałam nadzieję na jakąś wersję typowo francuską.

Zasięgnęłyśmy też języka i porad odnośnie drogi na najbliższe dni. Ech, nieciekawie to wygląda, bo może być niezbyt wesoło z możliwościami noclegu...

Trudno uwierzyć, że już od ponad miesiąca wędrujemy przez Niemcy. A jeszcze trudniej uświadomić sobie, że przeszłam na własnych nogach już prawie cały ten kraj… Za kilka dni wejdziemy do Francji. Znów pojawia się mnóstwo pytań. Jak tam będzie?

Dalsze popołudnie przeznaczam na odpoczynek. Mój organizm potrzebuje na regenerację zdecydowanie więcej godzin niż Agnieszka, wymaga sporo czasu by odzyskiwać siły na kolejny dzień wędrówki.

A Agnieszka całe popołudnie biega po mieście i zwiedza. Wciąż ma niespożytą energię. Podziwiam ją, że ma tyle siły…

Spotykamy się dopiero wieczorem na nieszporach u naszych przemiłych sióstr…

Teraz, nawet pomimo coraz większego zmęczenia, po przejściu już ponad półtora tysiąca kilometrów, coraz bardziej wierzę, że dojdę do Celu, że to się naprawdę uda. Santiago de Compostela już nie jawi mi się jako nierealne wyzwanie i zbyt śmiałe marzenie, ale jako coś całkiem realnego i możliwego do osiągnięcia, pomimo tego, że wciąż jest dosyć odległe i jeszcze miesiące wędrówki przede mną…

Moje dojrzewanie do decyzji, że jeśli Agnieszka się odłączy to i tak pójdę dalej sama, również ta nasza rodzinna intencja, która stała się w jakiś sposób najważniejsza oraz nieustanne i namacalne doświadczanie Bożej Opatrzności – to wszystko sprawia, że czuję w sobie ogromną wewnętrzną siłę i wolę „walki” o każdy kolejny kilometr, nawet mimo tego, że tak po ludzku najnormalniej w świecie - czasami miewam „dosyć”.

Wzbudzona ostatnio na nowo Motywacja i poczucie ogromnego Sensu Drogi z niestrudzoną siłą pchają mnie do przodu, pomagając przezwyciężać kolejne trudności.

Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia!

„Umiem cierpieć biedę, umiem i obfitować. Do wszystkich w ogóle warunków jestem zaprawiony: i być sytym, i głód cierpieć, obfitować i doznawać niedostatku.  Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia.” ( Flp 4, 12-13)