Dzień 83 : Taize → Tramayes (28 km)

Wczoraj, gdy odpoczywałyśmy w Taize, pogoda była iście tropikalna. Prawdziwy upał. 

Dziś dzień zapowiada się podobnie. Wychodzimy raniutko, ale już wtedy jest bardzo ciepło. Z upływem czasu robi się coraz goręcej i choć słońce wcale nie operuje mocno a po niebie wędrują białe chmurki to i tak jest bardzo duszno.

Z moją nogą jest coraz lepiej, na szczęście pomagają „operacje” przeprowadzane na tej paskudnej kurzajce. Cieszę się, bo wizja powrotu do domu była już bardzo bliska i strasznie ciążyła mi na sercu.

Upał coraz bardziej daje nam się we znaki. Czerwone i spocone pokonujemy kolejne kilometry. Duszne powietrze zdecydowanie nie ułatwia nam wędrówki.

W połowie dnia rozdzielamy się, Agnieszka wybiera wariant przez las i góry z dość dużym podejściem, ja wolę iść drogą. I cieszę się, że w tej duchocie nie muszę zbytnio się wspinać, choć minusem tego rozwiązania jest konieczność uważania na jadące samochody. 

Po ponad dwóch tysiącach kilometrów nasze organizmy są już naprawdę zaprzyjaźnione z Drogą. To ogromny plus. Ale to tylko jedna strona medalu. Druga jest taka, że jednak po tak długim dystansie i stałym zmęczeniu, bardzo łatwo o kontuzję czy coś co wykluczy nas z wędrowania.

Jakże bardzo ważne jest, by słuchać swojego ciała i zauważać sygnały jakie wysyła organizm. Przecież chcemy dojść do Santiago ;)

To, że czasami się rozdzielamy, to bardzo dobrze. Tak postanowiłyśmy i myślę, że to jest właściwe rozwiązanie w chwili, gdy mamy nieco inne spojrzenia i potrzeby na danym etapie drogi. Agnieszka nie lubi chodzić asfaltem bo bardziej ją to męczy. Ja ostatnio wręcz przeciwnie, bo wtedy jest mi lżej, a i obolała jeszcze noga jest mniej narażona na ewentualne nierówności i urazy. Niech każda więc wybiera to, co w danym momencie uważa za najlepsze, to co podświadomie podpowiada organizm.

Spotykamy się w ciągu dnia umówionych miejscach po drodze lub dopiero na noclegu.

W Tramayes poznaję kolejnego jakubowego pielgrzyma, który jednak nie zatrzymuje się tutaj, lecz idzie nieco dalej. Chwila rozmowy i Buen Camino :)

Od życzliwej pani w informacji turystycznej otrzymałam namiary do pana prowadzącego małą albergę za opłatę donativo. Pan kiedyś też szedł do Santiago, a teraz służy noclegiem innym pielgrzymom. Tak więc mamy dom na kolejną noc. Alberga jest mała, ale bardzo przyjemna. Nie ma co prawda prysznica, ale pan zaprasza nas do swojego domu i udostępnia swoją łazienkę. Kolejny, bardzo pozytywny i otwarty człowiek na naszej drodze.

Korzystam z tego, że jest tu supermarket i uzupełniam zapasy. Przyjaciele nieraz pytają mnie jak wygląda sprawa pożywienia od strony bycia pielgrzymem. No cóż, nie stołujemy się w żadnych barach. To oczywiste. Czasem, jeśli mamy możliwość, staramy się coś ugotować, z reguły makaron albo ryż z jakimś sosem. Zawsze to jakaś odmiana i ciepły posiłek…

Przede wszystkim jednak trzeba rozsądnie planować zakupy, bo sklep nie zawsze się znajdzie codziennie. Moje typowe posiłki różnią się nieco od tego co jadałam w poprzednim kraju. O ile w Niemczech można było sobie czasami pozwolić na wędlinę, żółty ser czy jogurt, to tutaj we Francji jest nieco inaczej. Ceny żywności są o wiele wyższe... 
Czasem uda nam się coś znaleźć w prawie okazyjnej cenie, jednak zazwyczaj główny składnik moich posiłków to bagietka i serek topiony. Małe, trójkątne serki już do końca życia będą mi się kojarzyły z Francją :)

Ot, życie pielgrzyma :)