Dzień 77 : Poiseul-lès-Saulx → Messigny-et-Vantoux (31 km)

Dzień spokojny. Czasem idziemy razem, czasem rozdzielamy się na kilka godzin. Tak nam to wychodzi ostatnio i to chyba dobry układ.

Ponownie miałyśmy farta, bo deszcz zaczął padać w trakcie naszego postoju. Wskutek tego jeden z naszych odpoczynków przedłużył się do prawie godziny, ale za to byłyśmy bezpieczne i suche pod daszkiem przystanku autobusowego.

A gdy już się wypadało i wiatr przewiał resztę chmur, to nawet wyjrzało słońce.

Nie chciało mi się smarować kremem z filtrem, bo już jestem opalona to nic mi nie będzie a i droga zbliża się ku końcowi... O ja niemądra, a wieczorem zbieram skutki tego na ręce wystawionej do słońca. Cóż, człowiek uczy się przez całe życie :)

W Messigny-et-Vantoux tradycyjnie rozglądamy się za noclegiem. Wpadła nam w oczy tabliczka kierująca do biblioteki i do parafii. Bliżej jest biblioteka, więc idzie na pierwszy ogień. Trzy panie bardzo chcą nam pomóc znaleźć nocleg na miarę naszych możliwości, zastanawiają się, dyskutują, w końcu gdzieś dzwonią... Po niedługim czasie przychodzi pan, proponuje byśmy z nim poszły, zobaczyły co i jak i wtedy dopiero zdecydujemy, bo... ma miejsce w stodole. Tego jeszcze nie było, heh, czyżby kolejne nowe doświadczenie?

nocleg w stodole Filipa

W stodole nie jest najgorzej, są nawet jakieś sienniki wypchane słomą, chyba czasem nocują tam pielgrzymi. Początkowo cena wynosi 10 euro, potem spada do 5, w tym ma być również kolacja. Może spaść jeszcze bardziej, jeśli popracujemy w ogrodzie. Na to jednak jestem chyba zbyt zmęczona. Zostajemy, zobaczymy co z tego wyniknie, choć jestem nieco „przerażona” wizją spania w stodole. No dobra, przyznaję się, po prostu boję się myszy i innych dziwnych stworzeń, które w stodole mogą urzędować, heh.

Generalnie pan Filip jest przesympatyczny i nieba by nam uchylił. I mówi bardzo dobrze po angielsku, co jest dla nas sporym pozytywnym zaskoczeniem, bo jak na razie rzadko zdarzało się, by Francuzi mówili w jakimkolwiek innym języku.

Dostajemy czyste ręczniki, możliwość skorzystania z prysznica, materiał który możemy położyć na sienniki, by było nam czysto, kołdrę żeby nie zmarznąć. Niesamowicie dobry człowiek.

Filip ma również pokój do wynajęcia (ciekawe w jakiej cenie), ale dziś i tak będzie zajęty, bo zarezerwował go inny pielgrzym.

I tak niebawem poznaję Henriego, pielgrzyma z Holandii. Idzie sam i też zmierza do Santiago od progu domu. Jak miło jest spotkać takiego pielgrzyma :)

W wieczornym słońcu możemy w końcu wysuszyć śpiwory, które po dwóch ostatnich chłodnych nocach (a zwłaszcza po tej w łazience) załapały trochę wilgoci i są nieco nieprzyjemne. Na szczęście ciepłe promienie słońca zrobią z tym porządek ;)

z Filipem

Filip troszczy się o nas jak o najlepszych swoich gości. Pilnuje by nic nam nie zabrakło, najpierw zasiadamy w ogrodzie przy gofrach i soku, potem jest wspólna pyszna kolacja. Co za niesamowity człowiek, całym sercem oddany pielgrzymom.

Naprawdę fajnie. Ciekawe tylko jak to będzie spać w stodole?